In de zestiende eeuw was Het Vliet een landelijk gelegen vaart waar olieslagers, houtmolens en scheepswerven het beeld bepaalden. De bewoners en werklieden hadden niet veel op met de grote stad. Uiteindelijk werden ze wel onder het gerecht van Leeuwarden geplaatst. Langzamerhand werd Het Vliet een onderdeel van de stad. Maar Het Vliet heeft altijd een handelskarakter behouden. 
Ook nu is er veel kleinschalige handel te vinden. Lokaal ondernemerschap. Eigen bedrijfjes doen er zaken. Hier vinden we geen grote landelijke winkelketens.

Aan de Top...

De bekendste handelaar,
Het is heus waar,
Heeft zijn gedichten altijd klaar,
Hout voor een Euro is er te koop,
Hij heet Bob,
En verkoopt een hele hoop.

De winkels aan het Vliet geven een mooi beeld van multicultureel Nederland. De Halal-slager, snackbar, pandjeshuizen en de bekende houthandelaar wisselen elkaar af.
Achter het glas van een oud leegstaand pand staat een waarschuwend bordje: Hier geen rijwielen.
Rijwielen, wie noemt tegenwoordig een fiets nog een rijwiel? Hoe lang staat dit bordje hier al? Aan het schilderwerk te zien…. Te lang!

Een man sneupt in het karretje van Bob. Hij zoekt een latje van 30 centimeter. Het voor een Euro gekochte hout gaat achterop de fiets mee. Daar vertrekt hij, fietsend langs de geboorteplek van Troelstra, het symbool voor de gewone hardwerkende man.

Dit is het oude gedeelte van Het Vliet.
Steeds vaker sta je even stil. Het hoofd in de nek. Genieten van de mooie gevels.
De geschiedenis is voelbaar aanwezig.
 

Als je krap zit kun je altijd terecht bij, zover bekend, het enige pandjeshuis van Leeuwarden. Zie je in Amerika op bijna iedere straathoek wel een Pawn Shop, in ons land is dit begrip toch jaren (bijna) taboe geweest.